Aleksandretta krótkosterna - opis

[yoda741]

tłumaczenie tekstu ze strony: http://www.birds.mu/Endemic/EchoParakeet.htm


Aleksandretta krótkosterna – Psittacula echo

Kiedyś jeden z najbardziej zagrożonych gatunków ptaków na świecie, populacja aleksandretty krótkosternej została zredukowana do 12 osobników, ale Carl Jones i jego zespół ( Mauritius Wildlife Fundation ) zaczęli program, który teraz powiększył liczbę ptaków do ponad stu oraz pomógł przy okazjipoprawić naturalne siedliska ptaków.
Aleksandretta krótkosterna ma ciemnozielone upierzenie z czarnym kołnierzykiem. Samce mają czerwony dziób, podczas gdy samiczki i młode mają czarne dzioby. Wiodą tryb życia nadrzewny, zazwyczaj znajdowano je w górnych odgałęzieniach drzew. Pożywienie w ciągu dnia, głównie jedzą owoce i kwiaty, uzupełniając dietę o liście, pestki, pąki, kiełki i korę; więcej liści zjadają zimą, gdy owoce rzadko się trafiają.
Rozmnażanie odbywa się zazwyczaj miedzy wrześniem, a lutym . Ilość potomstwa wynosi od 2 do 4, choć zazwyczaj dwa młode są odchowywane. Po pierzeniu młode pozostają zależne od rodziców przez około dwa miesiące.
Aleksandretta krótkosterna zamieszkuje głównie występujące naturalnie lasy wyżynne i karłowate, chociaż również występuje w obszarach rodzimej niziny i lasu środkowo – wysokościowego. Nocuje w osłoniętych obszarach, wliczając w to zbocza i wąwozy, a spędza najwięcej czasu w gęstych dojrzałych drzewostanach. Pozostały ośrodek ich działalności znajduje się na grzbiecie Macabe i preferują jedne z największych rodzimych drzew opuszczonych na Mauritiusie. Gniazda znajdują się przynajmniej na wysokości 32 stóp w osłoniętych przed deszczem dziurach drzew.
W XVIII wieku i wczesnym XIX ta papużka była pozornie bardzo pospolita na Maurytiusie. Miedzy 1870, a 1900 rokiem zanotowano stopniowy spadek populacji, a od 1950 była już blisko wymarcia. Badania we wczesnych latach 70-tych oszacowały populację na 50 – 60 ptaków i odnotowano bardzo ograniczone gniazdowanie. Początkowa populacja na wyspie Reunion jest nieznana, ale aleksandretta krótkosterna wymarła tam prawdopodobnie przed 1800 rokiem.
Powody wymarcia tego ptaka na Reunion w pełni nie są znane, ale przypuszcza się, że spowodowane to było polowaniem na nie, wzmożonym poprzez wycięcie rodzimego lasu nizinnego. Wiele czynników uznano za przyczynę spadku populacji papugi na Mauritiusie. Jednym z najbardziej decydujących była utrata siedlisk; wycięcie pomiędzy 1971 a 74 rokiem połowy wyżynnego lasu karłowatego w Les Mares na Planie Champagne pod plantacje było prawdopodobnie przyczyną drastycznego spadku ilości osobników gatunku. Uważa się także za przyczynę napady małp na gniazda ptaków, ale nawet jeśli ten problem zostałby uregulowany, rozrodczy sukces ptaków pozostałby nadal lichy. Kolejnym powodem była konkurencja o miejsca na gniazda ze sprowadzonymi gatunkami ptaków , takimi jak Psitacula krameri i indyjska majna ( Acridotheres tristis ), ale jak na razie rozmiary tego zjawiska nie są znane. Deficyt żywności pod koniec zimy jest przypisywany stopniowej degradacji występującego naturalnie lasu oraz niszczeniu owoców przez czarne szczury i małpy.
W 1974 r. pozostające rodzime siedlisko leśne otrzymało prawie kompletną ochronę, kiedy to poprzez łączenie mniejszych rezerwatów został utworzony rezerwat przyrody Macabe – Bel Ombre.
Próby hodowli w niewoli zostały rozpoczęte w latach 70 – tych , ale bez powodzenia. Pierwsze dwie aleksandretty urodziły się w 1993 r.. Na przełomie lat 1999/2000 program Dzika Pora Roku stał się pełnym sukcesem, 19 aleksandrett wyhodowanych w niewoli zostało wypuszczonych.
Opis: zielony; od tyłu głowy do strony policzka obszar zabarwiony na niebiesko, szeroki pas na policzku do strony karku i wąska linia od woskówki do czarnego oka, kołnierzyk do boku karku różowy, brzuch i spód skrzydła nieco jaśniejszy zielony, wierzch piór ogona zielony, spód brudno – żółty, górna żuchwa ( dziób ) czerwona, dolna żuchwa czarna, tęczówka żółtawa, stopy szare.
Samiczki z ciemnozielonym pasem od policzka i bez różowej stójki do karku, żółtawo – zielony kołnierzyk, niebieski odcień od tyłu głowy nie występuje, środkowe pióra ogona pobielałe niebieskie, górna i dolna żuchwa ( część dzioba) czarna.
Młode wyglądają jak samiczki, ale mają krótsze pióra ogona.
Długość: 42 cm, skrzydła 175 – 190 mm, długość ogona 162 – 200 mm
Występowanie: Mauritius, może kiedyś Reunion
Siedlisko: dziś ograniczone do Macchab: las Black River George w południowo - zachodnim Mauritiusie, niegdyś we wszystkich zalesionych częściach wyspy.
Status: niezwykle zagrożony gatunek, populacja w 1991 r. wynosiła 15 – 20 ptaków, z których jedynie trzy były płci żeńskiej; powód to wycinanie dziewiczego lasu, a także sprowadzenie roślin i zwierząt takich jak świnie, jelenie, małpy, szczury, ptaki majna, które niszczyły siedliska aleksandrett krótkosternych albo rywalizowały z nimi o pożywienie.
Zachowanie: występują pojedynczo, w parach lub małych grupach; nigdy nie schodzą w dół terenu ; ufne; można zbliżyć się na odległość nawet 3 m; latają kilka kilometrów w poszukiwaniu pożywienia; odpoczywają w południe i czyszczą pióra; w danym momencie od czasu do czasu zbierają się na wysokich drzewach; wzajemne karmienie, czyszczenie, gruchanie obserwowano przez cały rok; na krótko przed zmierzchem latają wokół grupy; nocują wieczorem w ustronnych drzewach z gęstymi liśćmi; od czasu do czasu nocują również we wgłębieniach drzew.
Naturalna dieta: pąki, liście, owoce, nasiona, kwiaty, kora i soki, od stycznia do września w 93 % owoce.
Gniazdowanie: okres rozrodczy od sierpnia do stycznia, spółkowanie obserwowano głównie we wrześniu i październiku , pary ustalają tereny ( rewiry ), niemniej jednak bywały małe sprzeczki między parami, gdy się spotkały, zaloty wyglądają podobnie jak u Psittacula krameri, gniazda w wysokich dominujących drzewach; preferują Calophyllum, Canarium, Mimusops i Sideroxylon; gniazda umieszczone są w poziomych odgałęzieniach, otwór wejściowy ma 10 – 15 cm i ukryty jest przed wodą deszczową; dziupla ma zazwyczaj 20 cm szerokości i 50 cm głębokości, aleksandretta znosi 2 – 3 jajka, inkubacja trwa 22 – 24 dni, młode początkowo pasą się przy samcu, od 3 tygodnia samiczka również karmi młode, młode pierzą się przed końcem lutego, pozostają 2 lub 3 miesiące z rodzicami, pomoc samotnego samca jest również możliwa.

[ewry]

A ja dołączam link który kiedyś podesłał mi WojtekZ:) Może się przyda!!

http://images.google.pl/images?hl=pl&q= ... %B3w&gbv=2


Pozdrawiam!!

[WOJTEKZ]

Chciałem opisać zczernienie dzioba u krameri. Otóż jedna z moich samic nie mająca nic wspólnego z echo ani z aleksandrettą afrykańską dostała cały czarny dziób w wieku o koło 5 lat , dokładnie już nie pamiętam (to było 25 lat wstecz) wiem że było to po trzecim lęgu. Do tego czasu miała piękny czerwony dziób. Zostawiłem sobie jej córkę , która będąc młodym ptakiem też miała czerwony dziób. Jednak mając 3 lata i będąc po pierwszych lęgach , barwa dzioba tej samicy również zmieniła się na kolor czarny. U wszystkich tych samic nic nigdy nie wskazywało że dziób kiedykolwiek zmieni barwę. Oba ptaki miałem od bardzo młodego wieku i dziób najpierw był różowawy , w miarę dorastania ptaków zmieniał barwę na czerwoną , taką typową dla aleksandrett. Mój znajomy ma niebieską samicę krameri , której dziób też zmienił barwę na czarny, niestety nie znam na ten temat dokładnych szczegółów. Barwa tego dzioba nie daje mi spokoju , wykluczam u samic zmiany spowodowane chorobą(pierwsza samica żyła ponad 25 lat a druga ma obecnie 7 lat), po obu dochowałem się bardzo dużo młodych, ptaki były i są w doskonałej kondycji. Może w jakiejś części te ptaki miały domieszkę krwi od echo ? Wykluczam jednak pokrewieństwo z afrykanką , ze względu na wielkość. Okres kiedy moje ptaki zostały nabyte też jest ważny początek 80r. W tamtych latach aleksandrett był w Polsce bardzo mało, znałem wtedy dość dużo hodowców z całego kraju i żaden z nich nie hodował echo, tym bardziej że w artykule tłumaczonym przez Yodę właśnie w tych latach ptaki były praktycznie na wymarciu. Jeżeli to coś nowego w gatunku krameri(zmiana barwy dzioba) to mam zamiar dokupić żółte lacewingi i połączyć je w pary z moimi zielonymi samicami z czarnym dziobem(teraz zostawiam sobie wszystkie młode z jesiennych lęgów), być może i będą też samce z czarnym dziobem. Jestem ciekawy co z tego wyjdzie?

[ewry]

WOJTEKZ - mój papug nie ma czerwonego dzioba, ale też nie jest to czysto czarny dziób! Przypomnę-a niewtajemniczonym napiszę...że wg papierów to właśnie Echo,a wg sprzedawcy-krzyżówka krameri i echo.... co tak do końca nie jest jasne
(nie umiem zamieścić fotki więc wyślę na e-mail)

[WOJTEKZ]

Tak wygląda opisywana wcześniej moja siedmioletnia samica , której zczerniał dziób.
Zdjęcia możecie sobie jeszcze powiększyć.

[sebek24]

WOJTEKZ, Bardzo ładnie wygląda z tym dziobkiem.Ciekawe czy jest w Polsce jakiś hodowca który hoduje Psittacula echo

[WOJTEKZ]

Czy w Polsce są hodowcy echo , tego nie wiem. Ta samica ze zdjęcia pojechała do mojego kolegi. Natomiast zostawiłem sobie po niej kilka sztuk młodych. Ptaki mają skończone dwa lata ( jedno gniazdo) drugie gniazdo jest roczne. Jednak jak na razie nic nie wskazuje na czernienie dzioba.