Gynandromorfy i halfsider – różnice

[yoda741]

Tekst http://www.mutavi.info/halfside.htm

Gynandromorfy i halfsider – różnice

Jedną z fundamentalnych właściwości żywego organizmu jest jego stabilność, potencjał pozwalający na rozwój od fazy embrionalnej do dojrzałości. Wyjątkiem od reguły są tak zwane gynandromorfy, które powstają w wyniku odmiennych przemian niż ma to miejsce w normalnej komórce rozwijającego się embrionu, czego odzwierciedleniem u osobników dorosłych są niezwykłe mozaiki kolorów lub wzorów.
W 1928 Crew w swoich publikacjach donosił o wielu niezwykłych cechach pojawiających się wśród ptactwa domowego. Opisał przypadki z boczną asymetrią objawiającą się większą lewą stroną ciała i mniejszą prawą. Prawa noga była krótsza od lewej i miała żółtawy kolor. Lewa zaś była różowo-biała . dziedziczenie koloru różowo-białego lewej nogi miało charakter dominujący, zaś żółtawej prawej nogi recesywny. Ptak był potomkiem (F1) samicy Sussex x samca Rhode Island Red. Ponieważ kolor samca Rhode Island Red opiera się na kompleksie kilku faktorów nie będę dogłębnie wchodził w temat.
Gdy trzymano tego osobnika z dala od samców, piał i zalecał się do kur wykazując typowe męskie zachowanie. Jednak podczas prowadzonych obserwacji stwierdzono, że nie zdołał zapłodnić ani jednego jajka. Ponieważ struktura upierzenia i zachowanie ptaka było w przeważającej części męskie, został uznany za nienormalnego koguta. Odkąd namacalnie stwierdzono, że dwie połowy ciała są różnej wielkości zaczęto rozważać możliwość, że ptak jest bocznym gynandromorfem z lewą większą połową jako genetyczny samiec i z prawą mniejszą połową jako samica.
Gynandromorf jest faktycznie zwierzęciem, u którego jedna połowa ciała jest genetycznie męska, a druga jest genetycznie żeńska i powstaje w wyniku eliminacji jednego chromosomu X podczas mejozy. Obecność chromosomu Y u ptaków nie jest konieczna, aby dany ptak rozwinął się jako żeński osobnik. Chromosom Y u samic ptaków nie jest brany pod uwagę jako kodujący DNA, ponieważ żaden gen nie został odnaleziony na nim.
Po zabiciu opisanego powyżej osobnika, stwierdzono u niego obecność dwóch jąder, lewe jądro było znacznie większe od prawego. Bocznej asymetrii nie stwierdzono w przypadku czaszki, grzebienia, mózgu i kręgosłupa w przeciwieństwie do reszty szkieletu. Okazało się, że ten ptak najprawdopodobniej nie był gynandromorfem, a boczna asymetria mogła wynikać z faktu, że autosom odpowiadający za barwę białą został wyeliminowany podczas wczesnych podziałów męskiej heterozygoty odpowiadającej za białą i żółtą barwę.
Inny interesujący przypadek został opisany w 1929 r.. Dotyczył dojrzałej kury – jedną połowę ciała miała białą, a drugą żółtą. Linia podziału koloru przebiegała dokładnie w osi symetrii. Najbardziej wiarygodne wytłumaczenie powstania takiej mozaiki jest utrata jednego chromosomu odpowiedzialnego za kolor skóry. Biała skóra u ptactwa domowego jest dominująca w stosunku do żółtej, dziedziczenie tych kolorów jest uzależnione od jednej pary genów. Białoskóre ptaki mogą być homozygotą W/W lub heterozygotą W/W+. ptaki z żółtą skórą są zawsze homozygotą W+/W+.
Powyższa kura wykazująca dwa różne kolory skóry; dlatego należy ją potraktować jako przykład osobnika halfsider (‘połówkowy’); musiała być heterozygotą białej skóry W/W+. w bardzo wczesnej fazie podziału komórki, prawdopodobnie przy pierwszym podziale, zabrakło dysjunkcji (proces rozsuwania się chromosomów w anafazie podziału komórkowego).
Taką mozaikę kolorów można także w ten sposób, że gen mutacji wystąpił natychmiast po pierwszym podziale komórki. Jeżeli zygota była homozygotą cechy żółtej (W+/W+) dominująca mutacja w jednej z par genów mogła prowadzić także do powstania ptaka w połowie z białą skórą i w połowie z żółtą.
W 1938 Crew i Munro opisali cztery nowe przypadki asymetrii kolorów u kanarków, kuropatw i dwóch kurcząt. Cztery inne przypadki opisali u zięby Gouldian i ptactwa domowego. Różnica wielkości lewej strony i prawej wynosiła 2 – 4%, a czasami nawet 10 – 15%. Autorzy doszli do wniosku, że boczny ginandromorfizm u ptaków jest zawsze rezultatem rozmieszczenia anormalnego genu i zawsze związany jest z różnicami wielkości obu stron ciała. Wyróżnili trzy typy:
1) typ wróbla lub zięby, w którym charakter upierzenia jest genetycznie określony i wynika z rozmieszczenia anormalnego genu
2) typ ptactwa domowego, u którego płciowy dymorfizm upierzenia podlega hormonalnej regulacji, wykluczają typ halfsider u papużek falistych
3) typ bażanta, u którego prawie normalny typ upierzenia występuje na jednej stronie, a na drugiej typ obojnaczy upierzenia
Nowa teorię dotyczącą powstawania ptaków ‘połówkowych’ (halfsider) zaproponował Dr John Pilkington. Opiera się na sugestii, że halfsider mógł powstać w wyniku bardzo drobnego zranienia embrionalnych tkanek grzebienia nerwowego tylko z jednej strony, w najbardziej krytycznej fazie rozwoju melanocytów, co sugeruje, że melanocyty przestają produkować żółty pigment. Twierdzi także, że żółty pigment znajdujący się w korze pióra papużki falistej zaliczany jest do grupy feomelanin i że pigmentacja żółtego barwnika u falistych nigdy nie została stwierdzona. W tym momencie muszę się nie zgodzić z Dr Pilkingtonem. Żółty pigment u falistych został zbadany i dowiedzono, że egzogenny pigment nie jest produkowany w ogóle w melanocytach. Faktem jest, że żółty pigment czasami pojawia się, nawet lepszej jakości, w przypadku braku melanocytów, jak naprzykład w amelanotycznych lotkach szeka falistej w przeciwieństwie do lotek lutino mającego prawie biały kolor.
Ptak lutino ma faktycznie normalną ilość niepoprawnie działających melanocytów w skórze i pęcherzykach pióra w przeciwieństwie do ptaka mutacji dominujący szek, który w obszarach amelanotycznych nie posiada prawie zupełnie melanocytów. Okazuje się, że żółty lipochrom (barwnik karotenoidowy) u kanarków i falistych jest faktycznie metabolicznym produktem rozprowadzanym w ciele przez układ nerwowy i hormonalny. Szyszynka najprawdopodobniej nie bierze udziału w tym procesie.
W 1968 przeprowadzono dochodzenie używając metod mikroskopowych w celu określenia struktury szyszynki u papużek falistych. Okazało się, że szyszynka u falistej wydaje się mieć odmienną strukturę połączeń z dendrytami neuronu niż szyszynka u kurczaka. Szyszynka usytuowana jest pomiędzy dwoma półkulami mózgu. Jeżeli jedna półkula mózgu nie bierze udziału w rozprowadzaniu żółtego lipochromu, przeciwna część ciała będzie pozbawiona żółtego koloru i skutkiem będzie halfsider.