adikol516 pisze:A u mnie opieniek cały ogród był w tym roku
Opieńki kojarzą się oprzede wszystkim z grzybobraniem i wiele osób ceni smak ich kapeluszy. Tymczasem są to groźne pasożyty, które atakują drzewa zarówno żywe, jak i martwe. W ciągu kilku lat potrafią doszczętnie zniszczyć "upatrzony" krzew czy drzewo. Opieńkowa zgnilizna korzeni - choroba wywołana przez opieńki - dla leśników nie jest niczym nowym. Już w latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku doszło do masowego zamierania jednogatunkowych borów świerkowych na Podkarpaciu. Od tamtego czasu w lasach iglastych i liściastych notuje się coraz więcej przypadków tej choroby. W ciągu ostatnich 30 lat powierzchnia zaatakowanych drzewostanów wzrosła prawie trzykrotnie i liczona jest w setkach tysięcy hektarów lasów. Opieńkowa zgnilizna korzeni występuje także na działkach poleśnych oraz w sadach i ogrodach położonych w pobliżu lasów. Warto zatem bliżej poznać rozwój tych groźnych grzybów.
Jeśli opieńki wystąpią na jakimś terenie, to szybko się rozprzestrzeniają i atakują kolejne rośliny. Infekcja drzewa może nastąpić, kiedy sznury grzybni (ryzomorfy) wnikną do korzeni lub zdrowe korzenie drzew zetkną się z korzeniami zakażonymi grzybnią. Ryzomorfy rozrastają się nawet na odległość kilkudziesięciu metrów: w tempie około 1 metra w ciągu roku. Mogą także silnie się rozgałęziać, tworząc gęstą sieć grzybni w glebie do głębokości 20-30 cm.
O niezwykłości rozmiarów, jakie osiąga sieć, niech świadczy fakt opisany przez Davida Attenborough w książce Prywatne życie roślin: uczeni prowadzący badania w lasach stanu Michigan odkryli, że sznury grzybni opieńki miodowej porastają obszar powierzchni około 16 hektarów i mają ten sam kod genetyczny. Oznacza to, że tworzą one jeden organizm, prawdopodobnie największy na świecie, a w dodatku liczący 1500 lat! W 2003 r. w kwietniowym numerze Canadian Journal of Forest Research opisano kolejny taki organizm, którego grzybnia zajmuje powierzchnię niemal 9 km² i osiąga masę ponad 600 ton; wiek tego egzemplarza szacuje się na 2-8 tysięcy lat i jak do tej pory jest to największy znany pojedynczy organizm żyjący na naszej planecie.
Po zbliżeniu się do korzenia drzewa czy krzewu ryzomorfa wnika do jego tkanki, ale tylko w formie bocznego odgałęzienia, natomiast jej szczyt rośnie dalej. Po dotarciu do miazgi drzewa ryzomorfy przekształcają się w białe płaty grzybni, które mogą rosnąć pod korą pnia na 2-3 metry w górę. Po opanowaniu żywych tkanek opieńki zabijają je własnymi toksynami i dopiero wtedy czerpią z nich pokarm.
Opieńki rozmnażają się też przez zarodniki, które powstają w owocnikach. Zarodniki przenoszone są przez wiatr lub spływają z wodą. Mogą wnikać jedynie w martwe drewno pni i korzeni.
Opieńki atakują żywe drzewa: zarówno młode, jak i stare, najczęściej wtedy, gdy są one osłabione np. przez szkodniki, choroby lub długotrwałą suszę. W pierwszej fazie choroby drzewo wypuszcza krótsze pędy, mniejsze liście i bardzo wolno rośnie. U młodych okazów schorzenie może objawić się nagle, powodując więdnięcie liści oraz ich przebarwienie na żółto lub jasnozielono. U starszych egzemplarzy choroba postępuje stopniowo. Ich korony przerzedzają się, rośliny bardzo obficie kwitną i wręcz w nienormalnych ilościach zawiązują szyszki czy owoce. U drzew iglastych igły brązowieją i opadają, a z dolnych partii porażonych pni żywica wycieka tak obficie, że miesza się z ziemią, tworząc nieregularne bryły. Chore drzewa stają się coraz słabsze, ich gałęzie i pnie stopniowo usychają. Dzieje się tak, ponieważ grzybnia opieniek rozwija się jako pasożyt kosztem żywej rośliny, korzystając z jej zapasów odżywczych. Dalszym objawem choroby jest pojawienie się owocników grzyba. Jesienią wyrastają one masowo na pniakach, korzeniach i wokół martwych drzew bądź z ryzomorf znajdujących się w glebie. Zwiastuje to rychłą śmierć drzewa. Co się wtedy dzieje z grzybnią? Opieńki przystosowują się do nowej sytuacji i zaczynają rozkładać martwą tkankę korzeni i pni. Z martwego drzewa zaczyna opadać kora i biała grzybnia przekształca się w sznury osłonięte czarną otoczką niczym zaizolowane kable.
Gdy w ogrodzie zachoruje drzewo, sprawdźmy czy objawy choroby wskazują na opieńkową zgniliznę korzeni. Pewność, że winowajcą jest opieńka, uzyskamy tylko wtedy, gdy oderwiemy korę w miejscu jej pęknięcia lub nabrzmienia i odnajdziemy pod nią płaty białej grzybni lub jesienią pojawią się owocniki.
Walka z opieńkami jest bardzo trudna. Najskuteczniejszy sposób pozbycia się ich z ogrodu to usunięcie wszelkich źródeł infekcji. Koniecznie trzeba więc wykarczować wszystkie chore drzewa, porażone pniaki i korzenie, zebrać resztki drewna oraz jak najstaranniej wyciągnąć z ziemi ryzomorfy, a właściwie całą ich sieć, którą wytworzyły wokół drzewa; przy czym musimy uważać, by nie pomylić ryzomorf z korzeniami. Wszystko to należy spalić. Pamiętajmy przy tym, że jeżeli w ziemi pozostaną poprzecinane łopatą ryzomorfy, to na ich końcach pojawią się liczne rozgałęzienia. Rosną one błyskawicznie i napotykając na korzenie drzew, doprowadzają do nawrotu choroby.
Zapobiegawczo trzeba też zawsze usuwać pnie i korzenie ściętych drzew i krzewów, aby nie pozostawiać pożywki dla opieniek. Świeże pniaki można ewentualnie okorować i potraktować specjalnymi biopreparatami, zawierającymi grzyby nieszkodliwe dla żywych drzew: stanowią one skuteczną konkurencję dla opieniek. Może to być np. preparat Pg IBL, zawierający grzyb Phlebiopsis gigantea. Przy zabiegach wykonywanych wokół drzew unikajmy kaleczenia korzeni, a wszelkie rany smarujmy preparatem grzybobójczym. Sprawdźmy też, czy kora do ściółkowania nie zawiera białych płatów grzybni opieniek.
Artykuł pochodzi ze strony:
http://cyklamen.blox.pl/2010/01/Smaczny ... sozyt.html
Tym razem padło na Ciebie, trzeba było nie wstawać 
Ale rozmowa była baaaardzo owocna bo już masz grzybnie. Co prawda namawiałam Cię tylko na smardze (za opieńkami nie przepadam choć czasami zjem takie na golasa prosto z wody) bo smak znam, dlatego polecałam 
Jak za rok czy dwa grzyby obrodzą, to mi jeszcze podziękujesz 
) też mam ochotę kupić kilka grzybni smardzów ale obawiam się, że zanim się rozwinie w korzeniach jabłoni, to mróz i zima zrobią swoje.
